Het was op 12 oktober. Dat zal niet iedereen weten. Veel mensen weten wèl dat het in 1492 was. Op 12 oktober 1492 komt er land in zicht en ontdekt Columbus Amerika. Zijn naam als ontdekkingsreiziger is voorgoed gevestigd en de Nieuwe Wereld brengt grote veranderingen, ten goede en ten kwade.
Vijfhonderdnegenentwintig jaar en één dag later voel ik me ook een ontdekkingsreiziger. Mijn Santa Maria bestaat uit een bosmaaier, een snoeitang en een zaag. Mijn bemanning heb ik op een veilige plek in het voedselbos achtergelaten omdat ik ze geen onnodige risico’s wil laten lopen. Ik baan me een weg door verwilderde stukken bos en speur gespannen naar verloren gegane fruitbomen.
We weten nu dat Columbus zich vergiste in de naam van het ontdekte land. De voedselbosvrijwilligers vergisten zich ook, niet in de naam, wel in de plek. We hebben namelijk her en der veel nieuwe appel-, peren-, pruimen-, kersen- en notenbomen aangeplant in het voedselbos, maar veelal nagelaten om goede groeicondities te borgen met als resultaat dat veel boompjes overgroeid en uit het zicht zijn geraakt. We keren het tij door de jonge boompjes meer groeiruimte te geven, de ondergrond vrij te maken en te zorgen voor duidelijkere zichtlijnen. Het maaien, zagen en snoeien gaat ten koste van bestaande vegetatie. Oude bewoners maken plaats voor nieuwe bewoners. Herhaalt de geschiedenis zich hier? We denken van niet want een voedselbos vraagt nu eenmaal om het maken van verantwoorde keuzes. Excuses aanbieden? Geen denken aan!