De weg naar Rome

Het was zes lange weken geleden dat ik in het voedselbos aan het werk was. De lockdown veroorzaakt veel veranderingen in ons leven. De natuur echter trekt zich er niet veel van aan. Het bos zag er anders uit, veelbelovend uitbundig groen, bloeiende fruitbomen, overal paarse smeerwortel en... "Hé, waar komt dat kleefkruid nu opeens vandaan?"
Wat niet veranderd was, was de leeftijd van de vrijwilligers. Voor het merendeel oude mannetjes, bijna zo oud als de weg naar Rome. 
Aan de bouw van de Via Appia werd in 312 voor Chr. begonnen op initiatief van Appius Claudius Caecus naar wie de weg ook werd genoemd. De weg werd aangelegd tijdens de Tweede Samnitische Oorlog om een snelle troepenverplaatsing mogelijk te maken, maar hij kreeg ook een enorm economisch belang voor vervoer van goederen en personen. (Bron: Wikipedia) 
In het strokendeel van het voedselbos moest een verhard gedeelte komen om, inderdaad, vervoer van goederen mogelijk te maken. Oude grasbetontegels, afgewisseld met nog oudere betonplaten lagen geduldig op de oude mannetjes te wachten. De ruggen werden gekromd, de spieren aangespannen, de blik constant gericht op kaarsrecht en vlak en anderhalve meter. De centurion liet van tijd tot tijd de zweep knallen om het werktempo omhoog te jagen. Warempel, aan het eind van de dag mocht het resultaat er wezen. Er ligt een prachtig verhard gedeelte in het Voedselbos dat zonder twijfel jarenlang de tand des tijds kan doorstaan. We hoeven alleen nog maar een legendarische naam te bedenken.